Terra Mitica

Vanmorgen was het voor mij 10.45 uur toen ik mijn bed uitkwam, wat een rijkdom.... ennuh ik was niet de enige zeg maar. Heb ff in de zon liggen bakken, maar had me voor de verandering eens ingesmeerd. Wat een bocht is dat spul zeg, na een hele dag in de zon geen rode vlek te bekennen.... of is dat dan juist weer goed. Mijn benen zijn al wel lekker vekleurd en mijn bolus ook, de rest laat ik morgen nog wel ff roesten. Maar terug naar de titel, vandaag zijn we naar Terra Mitica geweest, een pretpark te vergelijken met Walibi World qua atracties en de grootte nog groter dan de efteling, echt enorm uitgestrekt.

De meiden wisten al precies waar ze in wilden, Maarten vond veel dingen een beetje eng en koos lekker zijn eigen atracties uit. Vervolgens zag je hem helemaal glunderen, zeker toen hij uit 'zijn' wildwaterbaan kwam, speciaal een voor jongere kinderen.

Robbert en ik hebben eigenlijk de hele middag lopen pieken (zoals hij dat noemde). We zijn allebei in dingen geweest die we altijd stellig vermeden hebben. Renate is zo'n durfal, die heeft alles al gezien en is vaak met Maarten bij de tassen en slippers gebleven.

We liepen op een gegeven moment langs de Spaanse Goliath, je weet wel, de achtbaan over die over de kop gaat maar waarbij je onderaan de rails hangt en dus niet in een bak er bovenop zit. Ik wilde hem toch meester maken en ben alleen gegaan, want niemand durfde verder mee. Ik ging er redelijk rustig in, maar toen ik eenmaal in dat bakkie hing en we omhoog gingen, dacht ik ff: Wie had er nou weer een grote bek? Ik scheet echt peuken. Maar ja, 'je ken moeilijk uitstappuh alstie al naar boven klimt', dus ik me maar een beetje schrap gezet. We klommen naar het hoogste punt en 'pleurden' toen toch naar beneden, dat wil je niet weten. Ik... mijn.... nou de adrenaline giert nog door mijn lijf als ik er aan denk. Mijn maag zat ergens tussen mijn oren, ik voelde elke spier in mijn lijf aanspannen en we scheurden onderaan de rails van bocht naar ravijn, over de kop door de bocht enz. Zo onnoemelijk hard. Het ging zo hard :-) Ik heb mijn ogen de hele rit stijf dichtgehouden, dat zag ik later dus ook op de foto die gemaakt was. Ik voelde me ubermachtig :-) dat ik het gedaan had, maar ik stond te shaken op mijn grondvesten.

Anne en Robbert zijn de vrije val gaan doen, dat je eerst in zo'n bankje omhoog wordt gezogen en dat op het hoogste punt de luchtdruk wegvalt. Ook voor hen was het letterlijk adembenemend. Doordat de luchtdruk wegviel, val je zo hard naar beneden dat je adem ff stokt en je ook even niet meer in kan ademen. Daar hadden ze geen rekening mee gehouden, dus dat was heftig. Enfin, er zijn weer wat angstmuren doorbroken. Verder hebben we wat waterbanen meester gemaakt en hebben we erg genoten van het mooie weer. Rond een uur of 1930 naar huis, omkleden en naar de Chinees in Moraira. Erg leuk, erg gezellig en toen, vergeleken bij de andere avonden, vroeg naar bed. Ik ben nu nog de enige wakkere in het huis, wilde dit even publiceren.