Op de weblog van Kees en Wieteke Postma, staat het volgende bericht:
Wieteke gaat beginnen aan een gratis Bijbelschool van Derek Prince Ministries genaamd ' Fit' . FIT staat voor Fundament, Identiteit en Toerusting. Derek Prince is een wereldwijd gerespecteerde Bijbelleraar die met zijn heldere uitleg al vele mensen heeft mogen leren over wie God is. Er zijn veel onderwerpen o.a. Founded on the Rock, De vreze des Heren, Geestelijke Strijd en een studie over de vruchten en gaven van de Heilige Geest. De studie is gratis voor mensen onder de 25 jaar die staan in een bediening of taak.
Heb je interesse? kijk dan eens op www.dpmnederland.nl en ga naar de link bijbelscholen.
Ik heb me direct aangemeld!
e enjte, 23 gusht 2007
e diel, 12 gusht 2007
AIA Oelsnitz 2007 - Verslag
Athletes In Action City to City 2007
Oelsnitz, Duitsland – Voetbalteam
Waar moet je beginnen na zo’n fantastisch project? Daar waar de ware inhoud alleen maar van terug te vinden is in de ogen van de deelnemers. 10 dagen die eigenlijk met geen woord te beschrijven zijn, die volledig voldoen aan de inhoud. Toch willen we jullie graag meenemen in de grootheid van dit project door Gods aanwezigheid en hopen we dat jullie iets proeven van wat de Heer gedaan heeft deze week.
Met een groep van 16 mannen, 3 vrouwen en 5 kinderen op pad naar Oelsnitz, waar de ‘laatste man’ ons opwachtte. Een periode van nieuwe dingen in een stad die weinig van ons al eerder gezien hadden.
“Yes, we zijn er. Ging eigenlijk best vlot, die reis.” Aangekomen bij Jugendherberge Talsperre Pirk ontdoen velen van ons zich van stijve knieën, aangezien meer dan de helft van de jongens de 1.80 ruim overschreed. We komen aan in een gebied waar de zon hevig probeert door te dringen door het wolkendek. Een aantal van ons is daar geestelijk ook al bij bepaald in de voorbereiding: Oelsnitz, een stad in het voormalige Oost-Duitsland geestelijk gezien nog onder de deken van de hopeloosheid van o.a. het communisme.
We gaan van start. De echte kennismaking begint nu pas en de eenheid doet dan ook al gauw haar intrede. Het project begint met een gezamenlijke barbecue. De aanwezigen zijn tal van christenen uit Oelsnitz en omgeving en de burgemeester van Oelsnitz. We worden hartelijk onthaald en ‘bedolven’ onder cadeaus: Oelsnitz bestaat 650 jaar! Vol van alle nieuwe dingen duiken we vrijdagavond onze stapelbedden in, uitziende naar wat zou gaan komen. De zaterdag gebruiken we voor de verdeling van de taken, doornemen van het project en verdere kennismaking in het zwembad, waartoe we tot 3 maal gratis toegang hebben. Omdat ik wist dat ik na het project direct moest gaan werken en bij moeheid mijn weerstand afneemt (ik had al een kinderkamp achter de rug), koos ik ervoor op de kant te blijven zitten en niet mee te gaan zwemmen aangezien het vrij fris was. De jongens stoven het zwembad in en haalden eerst allerlei uitzinnige capriolen uit vanaf de duikplanken, waarna ze zich vol enthousiasme en overgave stortten in een potje rugby in het water. Geweldig om te zien! Een stap in toenadering tot elkaar was wederom gezet en de open sfeer was duidelijk merkbaar.
Tijdens de week had ik het voorrecht in zowel het gebedsteam als het dramateam te zitten, als verantwoordelijk te zijn voor de aanbidding door zang en muziek en het verzorgen als fysiotherapeut van de jongens. Het feit dat ik in het gebedsteam zat, was al een gebedsverhoring op zich ook al had ik er niet eens voor gebeden. Met Aize, Aedzer, Wijbe Jan en Liesbeth vormden we het gebedsteam. Dick was er ook vaak bij en zo zaten we met elkaar als het ware in de kern van het team. Alles wat gebeurde, kwam voorbij. Dick werd er bij bepaald dat er bij ons als team nog vele zaken in de weg stonden tussen God en ons en dat dat eerst weg moest zijn, voordat we konden gaan ‘knallen’. Dit was mijn 9e project en ik heb dit zo al een aantal keren meegemaakt, maar dit keer was anders. Nog intenser, nog intiemer. Tijdens het bidden hiervoor en het praten hierover kwam er bij mij iets naar voren wat ik moest belijden. Mijn hart ging als een gek te keer: Mijzelf zo laten zien aan vier mannen en een vrouw? Heer, ik heb dit toch al meerdere malen bij u gebracht, waarom nu weer? Weer? Een keer moet toch genoeg zijn? Nee…. Poeh… Stilte… Dick: Marloes, wil je iets zeggen…. “Ja, voordat we met deze gedachten van belijden en reiniging naar het team gaan, moet het eerst bij ons schoon zijn en ik moet daarin wat melden…” Er werd voor gebeden en om gehuild en we waren er klaar voor. De zondagavond was het zover. Beginnen we de teammeeting, komen er plaatselijke christenen bij. Theo…. Ik zeg niets, de rest van het gebedsteam ook niet en we vertrouwen erop dat God weet wat nodig en belangrijk is. We bidden eenparig voor de mensen, zingen met hen en na ruim een half uur gaan ze weer terug naar hun huizen in verband met andere activiteiten. Dick neemt het woord en laat Wijbe Jan zijn getuigenis geven over het leren kennen van God en daarna getroffen te worden door kanker, van daaruit komt Willem Jan met zijn getuigenis over het verliezen van zijn broer…. de avond neemt een route die we anders in gedachten hadden, totdat Aize zijn getuigenis deelt over waar hij mee geworsteld heeft en dan gaat alles in stroomversnelling. We waren allemaal al geraakt door de getuigenissen, maar nu dringt het door wat er gaat gebeuren bij iedereen: Reinigen! Soms doet dat zeer. Er gebeurt ineens zoveel, dat ik het niet meer chronologisch kan vertellen. Uiteindelijk doet Dick een oproep om voor het eerst (ja, zo was het gewoon echt) een keuze voor Jezus te maken of bij vernieuwing je leven weer opnieuw toe te wijden. Bijna iedereen ging staan, tranen vloeiden rijkelijk, zonden werden beleden…. Handen werden ineens geslagen, schouders werden omarmd, God was hier en deed Zijn werk door Zijn Heilige Geest. “U maakt ons een, U bracht ons tesamen. Wij eren en aanbidden U. Wordt Uw wil gedaan dan bindt het ons saam, iedereen zal deel zijn van uw gezin!” “En aan U alle macht, alle heerlijkheid en kracht. En aan U is de eer en de lof want U regeert, U regeert!”
We zijn er klaar voor! Voor de Koning!
God doet zijn werk op bijzondere manieren. Een greep uit de bijzondere dingen van het project!
Tijdens ons verblijf in de jeugdherberg, is er een Nederlands echtpaar dat door Duitsland aan het trekken is. Op zondagmorgen aan de ontbijttafel zitten de dame en heer er ook en vraag ik hen of ze al gehoord hadden wat we hier deden. Ze wisten dat we hier waren als voetbalteam, maar de rest nog niet. Ik uitgelegd. Vervolgens aan het ontbijt. Zit ik daar met lood in mijn schoenen…. Moet ik nu echt gaan vragen of ze ook naar de openingdienst in de kerk komen? Tsja, ze houden per slot van rekening van mooie architectuur. Maar wie weet vinden ze me wel opdringerig? Is dat belangrijk dan?.... Ok ok ok…. Stoel naar achteren… “Ja, dit was ik nog vergeten te zeggen. We hebben straks om 10.00 uur in de St. Jacobikirche… weet u wel die kerk die middenin Oelsnitz staat met die twee grote punten…. Een dienst waarin wij voorgesteld worden en we dus nog wat dingen gaan doen. Als jullie zin en tijd hebben, zijn jullie van harte welkom.” “Bedankt, we zullen kijken.”. Rond 9.00 uur zie ik de twee vertrekken en ik denk: Nou, ik heb mijn plicht gedaan, jammer maar helaas. En na een dag van kennismaking met de locals komen we ’s avonds weer terug in de jeugdherberg, waar ik de mensen tegenkom. Uit beleefdheid vroeg ik: “Hoe was jullie dag? Ja, leuk, we zijn nog in de kerk geweest….. Bloink… Echt waar, bent u geweest. Ja, we waren aan het fietsen en we hadden eigenlijk niet de intentie om langs te komen, maar we namen de verkeerde afslag en reden praktisch tegen de kerk aan en zodoende zaten we om 10.05 uur in de kerk. We hebben dat dramastukje gezien en jullie horen zingen.”
Asjemenou (hoor Ernie) …. God heeft een pak humor. Gebruikt het lood in mijn schoenen om ze te gaan vragen en ze een verkeerde afslag te laten nemen. Ik had het niet kunnen verzinnen.
In het gebedsteam kregen we vele beelden voor wat we konden bidden en werden we bepaald bij verschillende dingen die gebeuren in Oelsnitz. Bliksemschichten die in plaats van verticaal van de aarde naar de lucht denderen en terug, schoot er één dwars door het wolkendek boven Oelsnitz heen. God zal doorbreken! “Als Hij spreekt boven de wateren, rolt de donder, vlamt er een vuur. Ontzagwekkend is Zijn machtige stem. Hoor naar Hem in dit heilig uur.”
Een van ons zag een tent uitgespannen worden vanaf de kerkpunten over Oelsnitz, waaronder iedereen zich kan begeven die wil en waar een en al licht zal zijn, Gods aanwezigheid in Oelsnitz.
Dick, Aize en ik waren al eerder in de kerk geweest, Theo en Karin zijn daar vorig jaar getrouwd. Dick had daar altijd een zwaarmoedig gevoel gehad en een aantal mensen heeft op de balustrades duistere figuren gezien. Aan Theo vroegen we wat daar in de kerk gebeurd. In de kerk komen vaak ‘broodpredikanten’ die alleen maar prediken voor het geld en niet zozeer een relatie met de Here Jezus hebben, dan wel wedergeboren zijn. We hadden het er in principe niet meer over gehad die week en aan het einde van de week komt Dick naar me toe met de gedachte dat hij voor het eerst verlichting ervoer in de kerk in de 5 keer dat hij daar binnen was geweest. God is Almachtige!
Bij deze het getuigenis van een van de dames die met ons is opgetrokken:
You guys did a great job in Oelsnitz. You brought a new spirit in here!! 2 young boys wanna join our congregation "Freundearbeit". Thank God for such a big success!!! When I spoke to them they told me that they wanna start a new life with Jesus. And you guys made it possible for these two boys :)! But you didn't only give non-christians the chance to start a new life. You also showed us, and especially me, what a living faith in God is about! Since I can remember I believe in God, because my parents are christians too. But if I look back, it was not a living relationship to God. To hear you sing, to pray with you and to feel your love to God and your strong community was an experience I've never made before! It showed me how a real life with jesus can look like! I learnd a lot of new things about the relationship to God and to other people around me. I've never met such open-hearted people like you!!! So I hope that the Lord will always give you the strenght to go on and to send his message to more and more places. I'd like to have that more people can make the same experience like I did. You guys are amazing and I can only say that we already miss you!!! So maybe you will lose your way to Oelsnitz once again!
Het weer bleef maar mistroostig in Oelsnitz, we gingen bidden en op een gegeven moment bleef het droog op de momenten dat wij buiten waren. “God mat de wateren in Zijn hand! Sprak en schiep de zon, breidde de hemel uit als tent waar de mens in wonen kon.”
In het begin waren er weinig kinderen, maar er kwamen er steeds meer. Steeds meer jonge, honger-naar hoop–bekkies die enthousiast mee kwamen voetballen, rennen en volleyballen. God liet het nieuws als een ‘lopend vuurtje’ door de stad gaan en steeds meer werden toegevoegd. Ook kinderen van reeds gelovige ouders. Tijdens een van de voetbalwedstrijden tegen een lokaal tweede klasse team zei een van de jongste kids (zoontje uit mijn gastgezin) met een heel jong verbaasd stemmetje toen Theo werd gewisseld tijdens de wedstrijd: “Theo, Theo, warum bist du ausgesetzt werden? (met een slissend geluidje). Theo uitgelegd dat dat vaak zo gaat en er spelers gewisseld worden om het spel weer een impuls te geven. Het jongetje, Noah 3 jaar, kijkt hem aan, blijft even staren en zegt vervolgens enigszins uit het veld geslagen : Ja, ok, aber warum DU denn?” Theo is echt de held daar door Gods genade J
Kampvuur – sterren
Tijdens het eerste kampvuur met de lokale christenen was ik ongeveer helemaal verast en zo ook mijn gitaar en hoes en ging ik gehuld in een rookwalm, wat stonk ik. Mijn gitaar en hoes ‘meurden’ ook de tent uit. Bij het tweede kampvuur wilde ik dat dus anders en ging ik uit de windrichting zitten spelen. Die avond hebben we God aanbeden door gebed, zang en muziek en ‘fellowship’. We vierden avondmaal als team en met een aantal lokale mensen. Het was bijzonder om elkaar het brood en de wijn door te geven in het open veld onder de sterrenhemel. Ik keek af en toe in de lucht en er straalde 1 ster helder voor ons, die er de hele avond bleef staan. Het was een redelijk bewolkte avond en aan het einde van de avond keek ik nog eens en werden we omringd door sterren, die alleen boven ons te vinden waren, zowel links als rechts verder bij ons vandaan was geen ster te bekennen. Mooi gezicht! Die avond gaven twee tiener-jeugd-jongens hun leven aan God. In die week kwam de moeder naar een van ons toe en vertelde dat de jongens die in het gezin eigenlijk nauwelijks te handhaven waren, nu lieve jongens geworden waren en dat in een paar dagen. God heeft het hele gezin aangeraakt! Hun oudere zus had wat meer klappen van de molen gehad, is nu 19 jaar oud en 8 weken zwanger. Aan het einde van de week wilde zij ook niet anders dan haar leven aan Jezus, de Enige Hoop, geven. Theo & Karin gaan o.a. met hun verder in een Alpha-cursus.
Tijdens de week hebben we niet alleen mogen uitdelen, maar hebben we ook oneindig veel mogen ontvangen. God heeft ons veel geleerd en werden we onderwezen als discipelen, ieder op zijn of haar eigen manier. Wat als een paal boven water staat, is dat God ons allen heeft aangeraakt en met ons aan de slag is gegaan.
Ook de kinderen van Aize en Peter waren onder de indruk. Op de zondagavond, waarin veel beleden is, sprak ik even met Ruben, de oudste zoon van Aize en hij vroeg wat er nu gebeurd was. Hij luisterde vol verwondering een aandacht dat dat in zo’n grote groep stoere mannen kon gebeuren en besloot met de woorden: Dat is wel heel mooi, dat is wel heel bijzonder!
In totaal hebben we 3 wedstrijden tegen lokale voetbalteams gespeeld en nauwelijks gewonnen, maar dat mocht de pret niet drukken. De wedstrijden waren goed, de getuigenissen gegeven en de bijbels uitgedeeld. Tussen alle wedstrijden en clinics aan de kinderen door, hebben we drama mogen opvoeren en voor de kinderen en volwassenen mogen bidden. We hebben hem meerdere malen de Vrede van God toegezongen. Tot die laatste dag, die laatste wedstrijd. De laatste zaterdag…. We moesten de laatste wedstrijd spelen. Die morgen waren we van elkaar gescheiden en at iedereen bij zijn of haar eigen gastgezin. De een werd ’s ochtends en tijdens de lunch al volgepropt met vissticks, pasta en nog veel meer andere vullende dingen, de ander kreeg het wat rustiger met een gewoon ontbijt met broodjes en een lekkere salade tussen de middag, afhankelijk van de cultuur van het gastgezin J In de middag ontmoetten we elkaar weer, we gingen koffie met taart nuttigen ter gelegenheid van de verjaardag van Johannes, sommigen gingen nog een en ander kopen in de stad en toen op naar de wedstrijd. In verband met regen liep het allemaal niet vlot en renden de jongens uiteindelijk het veld op. In de tussentijd nam geen van ons het voortouw te bidden en God te betrekken. De wedstrijd verliep uitermate stroef, ook al waren de eerste twee doelpunten voor ons. Er waren irritaties over en weer, de slidings gingen meer richting de enkels en het was eenheid af. Er kwam een moment in de wedstrijd dat eigenlijk moest komen: Jan Willem ging als verdediger het duel aan met een spits waarbij ze beiden vol tegen de opstuiterende bal schopten. De voet van JW kon in het moment de andere kracht niet tegengaan en viel geblesseerd op de grond. Ik vertrouwde het niet en hij ging samen met Liesbeth en Aedzer naar het ziekenhuis, waar bleek dat hij zijn voet zwaar gekneusd had en er drie dagen niet op mocht lopen. Wat is er gebeurd, apart van het feit dat mensen gewoon geblesseerd kunnen raken? We zijn op onze knieën gegaan en hebben gebeden en beleden dat we de dag zonder God waren begonnen als het ware. Ook dit was een les op het juiste moment voor ons. De hele week zat de Spirit er volop in. We moesten alleen niet denken dat het ons goed-zijn was.
“God is almachtig maar vergeet dit niet, dat Hij van ons houdt en in alles voorziet. Wij zijn zijn kinderen voor nu en altijd, kom prijs de Heer, de Majesteit.”
Rest mij nog te zeggen dat dit een fantastisch project was en ik enorm genoten heb van de bende mannen (incl. 5 kids) en 2 dames met wie ik mee mocht.
Een dikke knuffel aan iedereen,
Marloes Hoogkamer
Oelsnitz, Duitsland – Voetbalteam
Waar moet je beginnen na zo’n fantastisch project? Daar waar de ware inhoud alleen maar van terug te vinden is in de ogen van de deelnemers. 10 dagen die eigenlijk met geen woord te beschrijven zijn, die volledig voldoen aan de inhoud. Toch willen we jullie graag meenemen in de grootheid van dit project door Gods aanwezigheid en hopen we dat jullie iets proeven van wat de Heer gedaan heeft deze week.
Met een groep van 16 mannen, 3 vrouwen en 5 kinderen op pad naar Oelsnitz, waar de ‘laatste man’ ons opwachtte. Een periode van nieuwe dingen in een stad die weinig van ons al eerder gezien hadden.
“Yes, we zijn er. Ging eigenlijk best vlot, die reis.” Aangekomen bij Jugendherberge Talsperre Pirk ontdoen velen van ons zich van stijve knieën, aangezien meer dan de helft van de jongens de 1.80 ruim overschreed. We komen aan in een gebied waar de zon hevig probeert door te dringen door het wolkendek. Een aantal van ons is daar geestelijk ook al bij bepaald in de voorbereiding: Oelsnitz, een stad in het voormalige Oost-Duitsland geestelijk gezien nog onder de deken van de hopeloosheid van o.a. het communisme.
We gaan van start. De echte kennismaking begint nu pas en de eenheid doet dan ook al gauw haar intrede. Het project begint met een gezamenlijke barbecue. De aanwezigen zijn tal van christenen uit Oelsnitz en omgeving en de burgemeester van Oelsnitz. We worden hartelijk onthaald en ‘bedolven’ onder cadeaus: Oelsnitz bestaat 650 jaar! Vol van alle nieuwe dingen duiken we vrijdagavond onze stapelbedden in, uitziende naar wat zou gaan komen. De zaterdag gebruiken we voor de verdeling van de taken, doornemen van het project en verdere kennismaking in het zwembad, waartoe we tot 3 maal gratis toegang hebben. Omdat ik wist dat ik na het project direct moest gaan werken en bij moeheid mijn weerstand afneemt (ik had al een kinderkamp achter de rug), koos ik ervoor op de kant te blijven zitten en niet mee te gaan zwemmen aangezien het vrij fris was. De jongens stoven het zwembad in en haalden eerst allerlei uitzinnige capriolen uit vanaf de duikplanken, waarna ze zich vol enthousiasme en overgave stortten in een potje rugby in het water. Geweldig om te zien! Een stap in toenadering tot elkaar was wederom gezet en de open sfeer was duidelijk merkbaar.
Tijdens de week had ik het voorrecht in zowel het gebedsteam als het dramateam te zitten, als verantwoordelijk te zijn voor de aanbidding door zang en muziek en het verzorgen als fysiotherapeut van de jongens. Het feit dat ik in het gebedsteam zat, was al een gebedsverhoring op zich ook al had ik er niet eens voor gebeden. Met Aize, Aedzer, Wijbe Jan en Liesbeth vormden we het gebedsteam. Dick was er ook vaak bij en zo zaten we met elkaar als het ware in de kern van het team. Alles wat gebeurde, kwam voorbij. Dick werd er bij bepaald dat er bij ons als team nog vele zaken in de weg stonden tussen God en ons en dat dat eerst weg moest zijn, voordat we konden gaan ‘knallen’. Dit was mijn 9e project en ik heb dit zo al een aantal keren meegemaakt, maar dit keer was anders. Nog intenser, nog intiemer. Tijdens het bidden hiervoor en het praten hierover kwam er bij mij iets naar voren wat ik moest belijden. Mijn hart ging als een gek te keer: Mijzelf zo laten zien aan vier mannen en een vrouw? Heer, ik heb dit toch al meerdere malen bij u gebracht, waarom nu weer? Weer? Een keer moet toch genoeg zijn? Nee…. Poeh… Stilte… Dick: Marloes, wil je iets zeggen…. “Ja, voordat we met deze gedachten van belijden en reiniging naar het team gaan, moet het eerst bij ons schoon zijn en ik moet daarin wat melden…” Er werd voor gebeden en om gehuild en we waren er klaar voor. De zondagavond was het zover. Beginnen we de teammeeting, komen er plaatselijke christenen bij. Theo…. Ik zeg niets, de rest van het gebedsteam ook niet en we vertrouwen erop dat God weet wat nodig en belangrijk is. We bidden eenparig voor de mensen, zingen met hen en na ruim een half uur gaan ze weer terug naar hun huizen in verband met andere activiteiten. Dick neemt het woord en laat Wijbe Jan zijn getuigenis geven over het leren kennen van God en daarna getroffen te worden door kanker, van daaruit komt Willem Jan met zijn getuigenis over het verliezen van zijn broer…. de avond neemt een route die we anders in gedachten hadden, totdat Aize zijn getuigenis deelt over waar hij mee geworsteld heeft en dan gaat alles in stroomversnelling. We waren allemaal al geraakt door de getuigenissen, maar nu dringt het door wat er gaat gebeuren bij iedereen: Reinigen! Soms doet dat zeer. Er gebeurt ineens zoveel, dat ik het niet meer chronologisch kan vertellen. Uiteindelijk doet Dick een oproep om voor het eerst (ja, zo was het gewoon echt) een keuze voor Jezus te maken of bij vernieuwing je leven weer opnieuw toe te wijden. Bijna iedereen ging staan, tranen vloeiden rijkelijk, zonden werden beleden…. Handen werden ineens geslagen, schouders werden omarmd, God was hier en deed Zijn werk door Zijn Heilige Geest. “U maakt ons een, U bracht ons tesamen. Wij eren en aanbidden U. Wordt Uw wil gedaan dan bindt het ons saam, iedereen zal deel zijn van uw gezin!” “En aan U alle macht, alle heerlijkheid en kracht. En aan U is de eer en de lof want U regeert, U regeert!”
We zijn er klaar voor! Voor de Koning!
God doet zijn werk op bijzondere manieren. Een greep uit de bijzondere dingen van het project!
Tijdens ons verblijf in de jeugdherberg, is er een Nederlands echtpaar dat door Duitsland aan het trekken is. Op zondagmorgen aan de ontbijttafel zitten de dame en heer er ook en vraag ik hen of ze al gehoord hadden wat we hier deden. Ze wisten dat we hier waren als voetbalteam, maar de rest nog niet. Ik uitgelegd. Vervolgens aan het ontbijt. Zit ik daar met lood in mijn schoenen…. Moet ik nu echt gaan vragen of ze ook naar de openingdienst in de kerk komen? Tsja, ze houden per slot van rekening van mooie architectuur. Maar wie weet vinden ze me wel opdringerig? Is dat belangrijk dan?.... Ok ok ok…. Stoel naar achteren… “Ja, dit was ik nog vergeten te zeggen. We hebben straks om 10.00 uur in de St. Jacobikirche… weet u wel die kerk die middenin Oelsnitz staat met die twee grote punten…. Een dienst waarin wij voorgesteld worden en we dus nog wat dingen gaan doen. Als jullie zin en tijd hebben, zijn jullie van harte welkom.” “Bedankt, we zullen kijken.”. Rond 9.00 uur zie ik de twee vertrekken en ik denk: Nou, ik heb mijn plicht gedaan, jammer maar helaas. En na een dag van kennismaking met de locals komen we ’s avonds weer terug in de jeugdherberg, waar ik de mensen tegenkom. Uit beleefdheid vroeg ik: “Hoe was jullie dag? Ja, leuk, we zijn nog in de kerk geweest….. Bloink… Echt waar, bent u geweest. Ja, we waren aan het fietsen en we hadden eigenlijk niet de intentie om langs te komen, maar we namen de verkeerde afslag en reden praktisch tegen de kerk aan en zodoende zaten we om 10.05 uur in de kerk. We hebben dat dramastukje gezien en jullie horen zingen.”
Asjemenou (hoor Ernie) …. God heeft een pak humor. Gebruikt het lood in mijn schoenen om ze te gaan vragen en ze een verkeerde afslag te laten nemen. Ik had het niet kunnen verzinnen.
In het gebedsteam kregen we vele beelden voor wat we konden bidden en werden we bepaald bij verschillende dingen die gebeuren in Oelsnitz. Bliksemschichten die in plaats van verticaal van de aarde naar de lucht denderen en terug, schoot er één dwars door het wolkendek boven Oelsnitz heen. God zal doorbreken! “Als Hij spreekt boven de wateren, rolt de donder, vlamt er een vuur. Ontzagwekkend is Zijn machtige stem. Hoor naar Hem in dit heilig uur.”
Een van ons zag een tent uitgespannen worden vanaf de kerkpunten over Oelsnitz, waaronder iedereen zich kan begeven die wil en waar een en al licht zal zijn, Gods aanwezigheid in Oelsnitz.
Dick, Aize en ik waren al eerder in de kerk geweest, Theo en Karin zijn daar vorig jaar getrouwd. Dick had daar altijd een zwaarmoedig gevoel gehad en een aantal mensen heeft op de balustrades duistere figuren gezien. Aan Theo vroegen we wat daar in de kerk gebeurd. In de kerk komen vaak ‘broodpredikanten’ die alleen maar prediken voor het geld en niet zozeer een relatie met de Here Jezus hebben, dan wel wedergeboren zijn. We hadden het er in principe niet meer over gehad die week en aan het einde van de week komt Dick naar me toe met de gedachte dat hij voor het eerst verlichting ervoer in de kerk in de 5 keer dat hij daar binnen was geweest. God is Almachtige!
Bij deze het getuigenis van een van de dames die met ons is opgetrokken:
You guys did a great job in Oelsnitz. You brought a new spirit in here!! 2 young boys wanna join our congregation "Freundearbeit". Thank God for such a big success!!! When I spoke to them they told me that they wanna start a new life with Jesus. And you guys made it possible for these two boys :)! But you didn't only give non-christians the chance to start a new life. You also showed us, and especially me, what a living faith in God is about! Since I can remember I believe in God, because my parents are christians too. But if I look back, it was not a living relationship to God. To hear you sing, to pray with you and to feel your love to God and your strong community was an experience I've never made before! It showed me how a real life with jesus can look like! I learnd a lot of new things about the relationship to God and to other people around me. I've never met such open-hearted people like you!!! So I hope that the Lord will always give you the strenght to go on and to send his message to more and more places. I'd like to have that more people can make the same experience like I did. You guys are amazing and I can only say that we already miss you!!! So maybe you will lose your way to Oelsnitz once again!
Het weer bleef maar mistroostig in Oelsnitz, we gingen bidden en op een gegeven moment bleef het droog op de momenten dat wij buiten waren. “God mat de wateren in Zijn hand! Sprak en schiep de zon, breidde de hemel uit als tent waar de mens in wonen kon.”
In het begin waren er weinig kinderen, maar er kwamen er steeds meer. Steeds meer jonge, honger-naar hoop–bekkies die enthousiast mee kwamen voetballen, rennen en volleyballen. God liet het nieuws als een ‘lopend vuurtje’ door de stad gaan en steeds meer werden toegevoegd. Ook kinderen van reeds gelovige ouders. Tijdens een van de voetbalwedstrijden tegen een lokaal tweede klasse team zei een van de jongste kids (zoontje uit mijn gastgezin) met een heel jong verbaasd stemmetje toen Theo werd gewisseld tijdens de wedstrijd: “Theo, Theo, warum bist du ausgesetzt werden? (met een slissend geluidje). Theo uitgelegd dat dat vaak zo gaat en er spelers gewisseld worden om het spel weer een impuls te geven. Het jongetje, Noah 3 jaar, kijkt hem aan, blijft even staren en zegt vervolgens enigszins uit het veld geslagen : Ja, ok, aber warum DU denn?” Theo is echt de held daar door Gods genade J
Kampvuur – sterren
Tijdens het eerste kampvuur met de lokale christenen was ik ongeveer helemaal verast en zo ook mijn gitaar en hoes en ging ik gehuld in een rookwalm, wat stonk ik. Mijn gitaar en hoes ‘meurden’ ook de tent uit. Bij het tweede kampvuur wilde ik dat dus anders en ging ik uit de windrichting zitten spelen. Die avond hebben we God aanbeden door gebed, zang en muziek en ‘fellowship’. We vierden avondmaal als team en met een aantal lokale mensen. Het was bijzonder om elkaar het brood en de wijn door te geven in het open veld onder de sterrenhemel. Ik keek af en toe in de lucht en er straalde 1 ster helder voor ons, die er de hele avond bleef staan. Het was een redelijk bewolkte avond en aan het einde van de avond keek ik nog eens en werden we omringd door sterren, die alleen boven ons te vinden waren, zowel links als rechts verder bij ons vandaan was geen ster te bekennen. Mooi gezicht! Die avond gaven twee tiener-jeugd-jongens hun leven aan God. In die week kwam de moeder naar een van ons toe en vertelde dat de jongens die in het gezin eigenlijk nauwelijks te handhaven waren, nu lieve jongens geworden waren en dat in een paar dagen. God heeft het hele gezin aangeraakt! Hun oudere zus had wat meer klappen van de molen gehad, is nu 19 jaar oud en 8 weken zwanger. Aan het einde van de week wilde zij ook niet anders dan haar leven aan Jezus, de Enige Hoop, geven. Theo & Karin gaan o.a. met hun verder in een Alpha-cursus.
Tijdens de week hebben we niet alleen mogen uitdelen, maar hebben we ook oneindig veel mogen ontvangen. God heeft ons veel geleerd en werden we onderwezen als discipelen, ieder op zijn of haar eigen manier. Wat als een paal boven water staat, is dat God ons allen heeft aangeraakt en met ons aan de slag is gegaan.
Ook de kinderen van Aize en Peter waren onder de indruk. Op de zondagavond, waarin veel beleden is, sprak ik even met Ruben, de oudste zoon van Aize en hij vroeg wat er nu gebeurd was. Hij luisterde vol verwondering een aandacht dat dat in zo’n grote groep stoere mannen kon gebeuren en besloot met de woorden: Dat is wel heel mooi, dat is wel heel bijzonder!
In totaal hebben we 3 wedstrijden tegen lokale voetbalteams gespeeld en nauwelijks gewonnen, maar dat mocht de pret niet drukken. De wedstrijden waren goed, de getuigenissen gegeven en de bijbels uitgedeeld. Tussen alle wedstrijden en clinics aan de kinderen door, hebben we drama mogen opvoeren en voor de kinderen en volwassenen mogen bidden. We hebben hem meerdere malen de Vrede van God toegezongen. Tot die laatste dag, die laatste wedstrijd. De laatste zaterdag…. We moesten de laatste wedstrijd spelen. Die morgen waren we van elkaar gescheiden en at iedereen bij zijn of haar eigen gastgezin. De een werd ’s ochtends en tijdens de lunch al volgepropt met vissticks, pasta en nog veel meer andere vullende dingen, de ander kreeg het wat rustiger met een gewoon ontbijt met broodjes en een lekkere salade tussen de middag, afhankelijk van de cultuur van het gastgezin J In de middag ontmoetten we elkaar weer, we gingen koffie met taart nuttigen ter gelegenheid van de verjaardag van Johannes, sommigen gingen nog een en ander kopen in de stad en toen op naar de wedstrijd. In verband met regen liep het allemaal niet vlot en renden de jongens uiteindelijk het veld op. In de tussentijd nam geen van ons het voortouw te bidden en God te betrekken. De wedstrijd verliep uitermate stroef, ook al waren de eerste twee doelpunten voor ons. Er waren irritaties over en weer, de slidings gingen meer richting de enkels en het was eenheid af. Er kwam een moment in de wedstrijd dat eigenlijk moest komen: Jan Willem ging als verdediger het duel aan met een spits waarbij ze beiden vol tegen de opstuiterende bal schopten. De voet van JW kon in het moment de andere kracht niet tegengaan en viel geblesseerd op de grond. Ik vertrouwde het niet en hij ging samen met Liesbeth en Aedzer naar het ziekenhuis, waar bleek dat hij zijn voet zwaar gekneusd had en er drie dagen niet op mocht lopen. Wat is er gebeurd, apart van het feit dat mensen gewoon geblesseerd kunnen raken? We zijn op onze knieën gegaan en hebben gebeden en beleden dat we de dag zonder God waren begonnen als het ware. Ook dit was een les op het juiste moment voor ons. De hele week zat de Spirit er volop in. We moesten alleen niet denken dat het ons goed-zijn was.
“God is almachtig maar vergeet dit niet, dat Hij van ons houdt en in alles voorziet. Wij zijn zijn kinderen voor nu en altijd, kom prijs de Heer, de Majesteit.”
Rest mij nog te zeggen dat dit een fantastisch project was en ik enorm genoten heb van de bende mannen (incl. 5 kids) en 2 dames met wie ik mee mocht.
Een dikke knuffel aan iedereen,
Marloes Hoogkamer
e enjte, 2 gusht 2007
Als sterren aan de hemel staan
Man wat een verhalen allemaal.... gisterenavond hebben we met elkaar en met lokale Oelsnitzers avondmaal gevierd en hebben twee jongens hun leven aan de Here Jezus gegeven. Vet tov of niet dan? :-) Tijdens het spelen op de gitaar keek ik af en toe in de lucht en scheen er een mooie ster voor ons. Aan het einde van de avond was er boven ons, en alleen boven ons, een cirkel van sterren.... echt te gek om te zien. In de verte zagen we geen sterren, waarschijnlijk te bewolkt. Het was heel mooi om te zien, we hebben gebeden, gezongn en het brood en de wijn gedeeld.
Nu schijnt de zon prachtig en de de kinderen zijn verzoveelvoudigd inclusief ouders. Heerlijk.
Dit was maar even een kort berichtje, volgende keer meer.
De Here zegene jullie!
Nu schijnt de zon prachtig en de de kinderen zijn verzoveelvoudigd inclusief ouders. Heerlijk.
Dit was maar even een kort berichtje, volgende keer meer.
De Here zegene jullie!
e mërkurë, 1 gusht 2007
Ik ben in Oelsnitz
check www.teamoelsnitz.blogspot.com
check www. athletesinaction.nl/live --> project Duitsland en alle andere projecten
check www. athletesinaction.nl/live --> project Duitsland en alle andere projecten
Abonohu te:
Komentet (Atom)